Rozdział 19

Przysięgam Wam, że już więcej nie będę pisać na głodzie!

19.
Coldplay- Paradise

Kroczyłam pewnie po przepełnionym uczniami szkolnym korytarzu. Łokciami torowałam sobie drogę do gabinetu, który powinnam była odwiedzić dawno temu. Następnym razem postaram się zapamiętać wszystko, co może mi się przydać w późniejszym czasie.

W jednej ręce trzymałam teczkę, od której zawartości zależało wiele, a najbardziej to to czy dalej będę współpracować z zespołem. Przecież tekst może im się nie do końca spodobać, chociaż szczerze muszę przyznać, że jestem zadowolona ze swojej pracy. Piosenka jest wydrukowana oraz czytelna, teraz wystarczy im ją przekazać, a potem czekać na ich reakcję i dowiedzieć się, czy odpowiada im taka wersja utworu. Oby im się spodobała, bo głowiłam się nad nią do samego świtu.

Drugą dłoń zaciskałam nerwowo na pasku plecaka przerzuconego przez jedno ramię. Stresowałam się, a nienawidzę tego uczucia. Ściska mnie wtedy w żołądku i nie jestem w stanie nic przełknąć, do tego dochodzi jeszcze sporadyczna chęć zniknięcia z danego miejsca.

Tak też czułam się i teraz. Mam ochotę rozpłynąć się wśród tych ludzi i obudzić się w zupełnie innym, odosobnionym miejscu. Byleby było daleko, abym nie musiała znosić tych wszystkich spojrzeń pełnych nienawiści lub pogardy, którymi coraz częściej jestem obrzucana. Nie przeszkadzało mi to zbytnio, bo takie zachowanie wobec mnie jest zupełnie normalne, ale nie czułam się z tym komfortowo. Bowiem wiem, że teraz źródło tkwi gdzie indziej. Rówieśnicy unikali mnie jak ognia, lecz nie oznaczało to tego, iż będą sobie odpuszczać puszczanie plotek. Większość uczniów połknęłoby haczyk i nawet nie zorientowaliby się, kiedy wylądowali w paszczy rekina.

Wrażenie, że byłam osaczona z każdej strony, denerwowało mnie jeszcze bardziej. Umiem trzymać uczucia na wodzy przez długi okres, ale nie jestem ze stali. Nikt nie jest. Kiedyś pęknę jak mydlana bańka i zroszę wszystkich wokół swoim trudnym do zaakceptowania położeniem. Pokażę, jak to jest, gdy większość ludzi zaczyna cię ignorować. Przysięgłam to sobie jakiś czas temu, lecz jak na razie nie udało mi się tego dokonać.

Tak więc, idę z uniesioną dumnie głową, nie przejmując się otoczeniem (a przynajmniej starając się, by tak to wyglądało). Mam obrany cel i powinnam się go kurczowo trzymać. Oddycham płynnie, choć serce kołocze mi niebezpiecznie w piersi. W miarę możliwości staram się unormować niespokojne drżenie dłoni.

W tym momencie do moich nozdrzy dolatuje tak dobrze mi znany zapach. Połączenie owoców truskawki z mielonym imbirem. Tak pachniała tylko jedna ze znanych mi osób. I definitywnie nie powinnam czuć jego wody kolońskiej. Co prawda nie ma go już od dłuższego czasu, ale jego charakterystycznego zapachu nigdy nie zapomnę. Stał się on moim koszmarem, zarówno jak jego osoba.

On nie mógł wrócić, przecież wyjechał, przysięgając, że już nigdy nie przekroczy granicy tego miasta, że nie chce mieć ze mną do czynienia.

A właściwie uciekł, bo bał się odpowiedzialności, tym samym zostawił mnie samą z problemem. Tchórz jeden, który ratował swoją dupę za wszelką cenę. Ważne, że to mu się chociaż w życiu udało.

Zaniepokojona zaistniałą sytuacją, przyśpieszyłam kroku. Z zamyślenia nie zauważyłam, że zadzwonił dzwonek, obwieszczający początek zajęć w placówce. Dochodząc do drzwi gabinetu lekarskiego, uspokoiłam się. Woń słodyczy nie chciała mnie opuścić ani na krok. Sądziłam, że zniknie wraz z tłumem za drzwiami do klas. Przystanęłam na moment przed moim celem, po czym delikatnie zapukałam w drewno. Po korytarzu, niosącym echo, odbił się głucho ów dźwięk.

- Proszę.- Usłyszałam niewyraźny głos kobiety.

Nieśmiało otworzyłam drzwi, jakbym się bała, że za nimi ujrzę kogoś innego, niż kobietę z brązowymi włosami, upiętymi w koka z formularzem wypełnionym do połowy w ręce.

Zielone wzory, które denerwowały mnie za każdym razem, gdy musiałam przebywać w tym pomieszczeniu dłużej niżby wypadało, zdawały dodawać mi dzisiaj otuchy. Jakby zapewniały mnie, że jestem tutaj bezpieczna.

Zamknęłam za sobą drzwi i usiadłam naprzeciw pielęgniarki.

- Kogo ja to widzę. A kiedy to miało się zgłosić do kontroli?- zapytała z ciepłym uśmiechem na ustach.

- Dawno- rzuciłam oschle.

Dziś nie jestem i raczej nie będę skora do rozmów.

- Zły dzień?- Powiedziawszy to, wyciągnęła z jednej z szuflad małe lusterko.

- Tak. Od wczoraj- uściśliłam, bacznie ją obserwując.

- Dobrze, możesz mi o tym opowiedzieć, jeśli masz na to ochotę- zachęciła.- Przekręć głowę w prawo.

Wykonałam jej prośbę, mocno zaciskając przy tym szczękę.

Podała mi do rąk przedmiot, który wcześniej wyciągnęła.

- Spójrz na nos, wydaje mi się, że jest już dobrze wygojony.

Zerknęłam na swoje odbicie. Gdyby postawili mnie w grupie dziewczyn, niczym bym się nie wyróżniała, poza kolorem włosów. Przeniosłam swój wzrok na nos. Wyglądał tak samo z tym, że patrząc na niego z boku, dało się zauważyć, że jest lekko krzywy. Cóż, da się to załatwić kilkoma sztuczkami. Nie uśmiechało mi się wczesne wstawanie, by ukryć ten defekt, ale z takim garbem przecież nie będę chodzić. Jak mus to mus. W sumie to za dużej różnicy mi nie zrobi, dam radę.

Oddałam lusterko w ręce kobiety.

- To jak? Opowiesz mi co nieco?- Pochyliła się nad biurkiem.- Wiesz, że możesz. To część mojego fachu, a ty, Nicka, wydajesz się czymś poirytowana.

Aż tak to po mnie widać? Szlag by to, muszę się nauczyć lepiej maskować uczucia.

Wyprostowałam się sztywno na krześle, nie zwracając uwagi na przenikający mnie wzrok brunetki.

Chociaż nie, nie chcę stać się kamieniem z tym samym wyrazem twarzy i z jedną pozycją na zdjęciach.

Westchnęłam, kładąc na blat czerwoną teczkę z książkowymi cytatami na okładce.

- Jestem wkurzona na dwie osoby, które obraziły mnie, choć nie są do końca tego świadome- powiedziałam w końcu.

Niebieskooka przeniosła wzrok na teczkę.

- Zgaduję, że nie chcesz, bym ją otwierała.

Skinęłam lekko głową.

- Dobrze, w takim razie, w jaki sposób cię uraziły?

Odsunęła się na krześle, żeby sięgnąć po grubą księgę na regale za biurkiem.

- Oglądała pani wczoraj telewizję? Albo słyszała chociaż plotki?- spytałam, nie wiedząc jak jej wytłumaczyć położenie, w którym się znalazłam.

- Wiesz, że ze mnie straszna plotkara.- Uśmiechnęła się szeroko.- Więc chodzi o bliźniaków Kaulitz?

Nie było to pytanie, ale wolałam na to odpowiedzieć.

- Tak- potwierdziłam.- Po części rozumiem to, co zrobili i po co to zrobili, ale jest mi przykro. Nie tego się po nich spodziewałam- przyznałam rozżalona.- Myślałam, że są inni. Jak widać, pomyliłam się w ich ocenie.

- Nie skreślaj ich z tylko jednego powodu. Przynajmniej nie teraz, daj im szansę wytłumaczyć to- doradziła, po czym wyciągnęła pudełko z cukierkami pudrowymi.

Nie wiem jak ta kobieta to robi, ale zawsze ma pod ręką coś, dzięki czemu jest w stanie poprawić mi humor. Co, jakby się tak bardziej zastanowić, wcale nie jest takie trudne. Wystarczy, że ma się pod ręką słodycz i można ze mną zrobić teoretycznie wszystko. W praktyce jestem bardziej powściągliwa.

Wskazała dłonią na pudełko.

- Częstuj się.

Wzięłam jednego cukierka i wsadziłam go do ust.

- Tyle, że ja nie chcę usłyszeć wyjaśnień. Wystarczy mi to, czego już się nasłuchałam. Nie chcę usłyszeć jeszcze jednej wersji tego samego zdarzenia. Co się stało, już się nieodstanie- wyrecytowałam na jednym wdechu.

- Rozumiem, ale musisz się liczyć z tym, że w ten sposób okłamujesz samą siebie. Tylko od nich jesteś w stanie uzyskać prawdziwą odpowiedź- przypomniała, gdy już stałam do niej tyłem.

Chwyciłam za klamkę, a zimny metal chłodził rozgrzaną skórę dłoni.

- Wolę żyć w niewiedzy- odpowiedziałam, nie do końca zgodnie z prawdą, na jej radę. Gdy nie usłyszałam nic więcej, wyszłam kierując się w stronę klasy, w której bliźniacy powinni  mieć teraz zajęcia.

Nie poczułam się lepiej, dzieląc uczuciami ze starszą osobą, wręcz przeciwnie- dopadły mnie jeszcze większe wątpliwości. A tego nie znoszę najbardziej.

Po raz drugi zapukałam do drzwi, tym razem do klasy trzydzieści siedem. Otworzyłam je, wychylając tylko głowę. Rozejrzałam się po klasie, a widząc czarną burzę włosów obok czapki, spod której dało się dostrzec dredy, uśmiechnęłam się ukradkiem zadowolona, że nie pomyliłam sal.

Zwróciłam się w stronę nauczyciela, prowadzącego lekcję. Mina mi zrzedła, kiedy zorientowałam się, że to nie kto inny, jak dyrektorka; kobieta, która, gdyby mogła, zabijałby samym głosem.

- Mogę porozmawiać z Billem i Tomem?- spytałam, głośno przełykając ślinę.

- Jeśli musisz- mruknęła niezadowolona starsza profesor.- Chłopcy, wyjdźcie z klasy.

Wśród uczniów rozniosły się szepty, lecz momentalnie ucichły, gdy lekcja została prowadzona dalej.

Odczekałam aż znajdą się na korytarzu obok mnie i zamknęłam za nimi drzwi.

- O co chodzi?- Szept Billa uświadomił mi, że nie zamieniłam jeszcze z nimi słowa.

- Nie musisz szeptać- wyszeptałam.- Mam dla was przetłumaczony tekst. Jest wydrukowany, więc bez trudu się z niego rozczytasz. Na razie mam jedną i jest to Ich Breche Aus czyli Break Away.- Podałam mu kartkę z obiema wersjami.

- Nareszcie- wtrącił Tom.- Myślałem, że zapomniałaś.

Zgromiłam go surowym wzrokiem.

- Ja nie zapominam. Nigdy- wycedziłam wściekle.

Zwróciłam się do jego brata.

- Chcę dowiedzieć się, czy odpowiada ci ten tekst. Jeśli tak, zabiorę się za następne.

- W domu przeczytam i dam ci znać, ok?- Chwycił kartki i złożył je na pół.

- Jasne- odpowiedziałam z zamiarem oddalenia się, bo zrobiłam to, co do mnie należało.

- A, Nicka!- zawołał czyiś głos.- Jestem ci winien wyjaśnienia.

- Nie- przerwałam, odwracając się do braci przodem.- Nie chcę ich słyszeć. Wystarczy mi to, co już wiem. I tam mam tego dość.

- Ale ty nic nie rozumiesz- zaprotestował, podchodząc do mnie.

- Rozumiem aż za wiele- burknęłam.- Wybacz, ale muszę iść. I wy też powinniście. Ta kobieta mnie nienawidzi, więc radzę szybko wracać na zajęcia- wyszeptałam ze złowieszczym półuśmiechem.

Odwróciłam się od bliźniaków, po czym zniknęłam za szafkami, głośno wpadając na jedną z nich.

…

Po telefonie od Kaulitza zabrałam się za tłumaczenie kolejnego utworu. I tym razem najpierw pisałam na komputerze, więc zajęło mi to zdecydowanie mniej czasu. Jakbym się uparła, mogłabym przetłumaczyć i dwie. A tak to miałam w dłoni tekst Der Letze Tag.

Dominick wszedł do mojego pokoju z dziwnym wyrazem twarzy.

- Znowu nie pukasz- powiedziałam zdenerwowana tym, że nigdy nie może tego zapamiętać.

Szybko starłam łzy wzruszenia, który spływały mi po policzkach po raz kolejny, czytając utwór zespołu. Odwróciłam się na krześle w jego stronę.

- Nie uwierzysz, kogo widziałem.- Zdawał się nie usłyszeć mojej uwagi.

- Jak mi nie powiesz, to z pewnością nie uwierzę- zauważyłam, siadając obok niego na łóżku, uprzednio wstając z krzesła.

- Nicka, widziałem go. On wrócił- powiedział, marszcząc brwi. Potarł dłonią nasadę nosa.

- Kto? Dominick, powiedz kto- naciskałam. Nie podoba mi się jego postawa. Coś jest nie tak.

- Tay. Jest tutaj.

Otworzyłam szeroko oczy, zdumiona. Zakryłam usta dłonią, bo bałam się, że jeśli tego nie uczynię, krzyknę. Czułam jak w szybkim tempie krew odpływa mi z twarzy, bledłam.

To niemożliwe. On nie ma prawa tu być. Nie teraz. Ale… jeśli to prawda, wiem skąd wziął się jego zapach w szkole. Tylko po co on wrócił? Mówił, że nie chce widzieć tego miasta na oczy. Przyjaciel, który postanowił uciec. Teraz jest tutaj.

Ogarnął mnie dziwny chłód. Musiałam wyjść.

- Nick, boję się- wydukałam, powstrzymując drżenie głosu.- Muszę się przejść.

Wstałam z łóżka, chwyciłam skórzaną kurtkę z oparcia i ponownie zwróciłam się do brata.

- Masz zapalniczkę?

Sięgnął do kieszeni i podał mi ów przedmiot.

- Rodzice są na dole?- zapytałam, bo nie słyszałam, by wrócili do domu.

- Tak, siedzą w salonie.- Popatrzył na mnie zmieszany.- Czy ty…?

Rzuciłam mu wymowne spojrzenie. Narzuciłam kurtkę na ramiona, wsadziłam zapalniczkę w usta, po czym otworzyłam okno na oścież. Przeszłam przez framugę, chłodny wiatr smagał mój policzek. Ślady po wcześniejszych łzach błyszczały w księżycowym świetle. Zeskoczyłam z okna, co nie obyło się bez bólu w kostkach. Wyprostowałam się, trzęsąc, by udać się w miejsce, do którego niegdyś uciekałam. Do bazy.

~

Kolejny wpis- 21.01

Lovegood Adrianna- A co to, wyścig szczurów, że się tak ekscytujesz? Masz rację, jestem straszna, ale to chyba już wszyscy wiedzą. Odpowiadam na każdy komentarz, bo mogę wtedy przekazać Wam, czytelnikom coś od siebie. Ale jak to? Jak możesz? Tom? Dobra, po części się z Tobą zgadzam, ale tylko po części! Jeszcze zdążysz go znowu polubić, a potem po raz drugi znienawidzić. Tak jest, Team Bill. Zdradzę Ci sekret, ale nikomu nie mów, okay? To z sałatą lodową i kapustą pekińską z życia wzięte jest. A dokładniej, to mnie się te dwa warzywa ciągle mylą...

Rose Kaulitz- Przepraszam, mam nadzieję, że potem coś zjadłaś. Lepsze dla nich kujonica niż kuzynka, lecz masz rację to było niemiłe. Wpadam do Ciebie i jakoś wpaść nie mogę.

unnecessery- Akurat Tolkiena przebrnęłam w bodajże miesiąc i zdecydowanie nie zamierzam wracać do tej lektury, choć ciągnie mnie by przeczytać Władcę Pierścieni. Każdemu podoba się co innego, a jak wiadomo twórczość Tolkiena jest specyficzna, Jest wiele celów życiowych, a to z pewnością się do nich zalicza. Mogę przybić Ci żółwika (piątek nie lubię) bo sama należę do takich osób. Wzięłam sobie wszystkie Twoje rady do przeanalizowania i stwierdzam, że tylko niektóre z nich wykorzystam. Oczywiście resztę będę brać pod uwagę, ale pozostaną one dla mnie mniej więcej w tym samym stanie. W sumie masz rację, powinnam bardziej akcje rozwijać, bo tak to tylko lanie wody, z którego nic nie wynika. Nauczyć czegoś czytelnika poprzez swój tekst jest niebywale trudne, a wnioski same z czasem się wyciągają. W szczególności na koniec historii.

Marta Rys- Pewnie, że Ci wybaczę, chociaż mam ochotę napisać coś zupełnie innego. A nie mówiłam? Trzeba było zjeść więcej. Czy się obrazi, pewna nie jestem, sama zobacz. Zamorduję Cię kiedyś za tak dużą dawkę miłości do mojej osoby, obiecuję.

KBill- To nie talent, to lenistwo. Czasami mam wrażenie, że stoję tam między Nicką i Nickiem i widzę wszystko, co oni tam robię. Prawdopodobnie dla tego, że bardzo mi przypominają pewne rodzeństwo. Wiesz, zawsze możesz ją sobie zrobić. No ja mam nadzieję, że na jakiś czas, bo inaczej to... w sumie to nawet nie wiem co, ale coś na pewno. Ano powiedział to po to, by nie wpaść w jeszcze większe bagno. Gdyby Tom powiedział, że to ich kuzynka, siedziałby w tym bagnie po uszy, a tak  to ma je tylko do kolan. Spierze się. 

Sylwia Szymańczuk- I doczekałam się tych zdjęć, są cudne. Nie krępuj się, możesz jeść.

Rosemary- Wybaczam, choć uważam, że nie mam za co. Miało to być postanowienie noworoczne- dłuższe rozdziały na blogu, ale jak widać szlag to trafił i są w efekcie takie same, krótkie. Chociaż na ferie zamierzam się bardziej do tego przyłożyć, więc może będą dłuższe odcinki. To ja będę czekać na to rozwinięcie.