Rozdział 11

Tydzień temu to był wyjątek, ale z pewnością się powtórzy. Za jakiś czas. Strasznie mi się chce spać, to chyba wszystko przez pogodę.

11.

Godsmack- 1000hp

Na zewnątrz panował mrok, a ja cały czas siedziałam w studiu wraz z chłopakami. Ochłonęłam po nie za dobrym początku, a dalej to się już samo jakoś potoczyło. Jednakże nie na tyle dobrze, bym ich poinformowała, że Nick to mój brat. Dość trudno to wytłumaczyć. Zupełnie inaczej brzmi to w głowie, a inaczej, gdy się to powie na głos.

Z pokoju nagraniowego, tak mi się zdaje, przenieśliśmy się do bardziej oficjalnej części piętra. Atmosfera podczas rozmowy nieco się rozluźniła. Co jednak nie zdołało wymusić na mnie zmiany pozycji na kanapie. Siedziałam wtulona w kant siedzenia, trzymając torbę na kolanach.

Już samo ich towarzystwo mnie onieśmielało. Dodatkowo peszyło mnie wszystko, co mówili bądź robili. Momentalnie robiłam się czerwona na całej twarz, wyglądałam tak przez prawie cały czas. Policzki mnie paliły, a mnie trudno było się na czymkolwiek skupić. Niektóre rzeczy obiły mi się o uszy. Wolałam się im przyglądać, niż aktywnie uczestniczyć w konwersacji, do której niestety zostałam brutalnie wciągnięta. Strasznie szybko przechodzili z jednego tematu do drugiego, jak wyścigówki na torze rajdowym. Wiedziałam, że są z tego jakże znanego zespołu, a usłyszenie tego jeszcze z ich ust wystarczająco wpływa na to, że ma się ochotę tylko słuchać. Nie raz pogubiłam się w tym dialogu, na szczęście z pomocą przychodził mi jeden z dwójki pozostałych chłopaków. Gustav albo Georg, nie jestem pewna, jeszcze mi się mylą. Ale już niedługo ich zapamiętam, przynajmniej mam taką nadzieję.

– Co ty taka spięta jesteś? Widzisz, że my nie gryziemy. A przynajmniej ja – dodał Bill, zerkając na brata.

Melodyjny śmiech uniósł się nad aurą moich ponurych myśli.

– Za to tobie przydałoby się poluzować ten pasek od spodni – mruknęłam zniesmaczona.

Tom siedzący po drugiej strony kanapy, uśmiechnął się pod nosem. Świetnie, udało mi się go rozbawić. To już coś. Za to urażony Bill postanowił kontynuować swój monolog. 
Wyprostowałam się i leniwie przetarłam oczy, które powoli kleiły się od nadmiaru emocji dzisiejszego dnia. Cudownie byłoby się teraz zanurzyć w wannie pełnej gorącej wody i pozostać w niej, aż do ostygnięcia cieczy. Pomarzyć tylko mogę, sprawa sama się nie rozwiąże. No już, do dzieła. Przydałoby się trochę ożywić tę relację.

Do pomieszczenia wkroczył Gustav z kolejną puszką coli tego wieczora.

– O Geo, postanowiłeś do nas wrócić. A już myślałem, że uciekłeś.

A nie, to jednak Georg. Muszę ich jakoś sobie uporządkować, bo inaczej to do końca życia będą mi się już mylić. Zakoduj sobie: Georg, brązowe włosy do ramion, dobrze zbudowany i gra na basie, a Gustav, postura misia, blond włosy, małomówny i woli perkusję. W jakiejś części te fakty powinny mi pomóc, przynajmniej na razie. Najwyżej będę sobie na dłoniach rysować ich podobizny, wcześniej je podpisując, i używać jak ściąg. Zawsze to jakieś rozwiązanie. Marne, bo marne, ale ważne, że jest.

Usiadł naprzeciw mnie, upił łyk gazowanego płynu. Spuściłam głowę, znowu się we mnie tak dziwnie wpatruje. Właściwie od momentu gdy wróciłam, wygląda jakby miał do mnie jakąś sprawę. Nienawidzę takich sytuacji, zamiast od razu powiedzieć, zwleka i czeka na mój ruch. Co z tego, że ja robię dokładnie tak samo. Ja to ja, a on to on.

– Ja cię skądś kojarzę. – Wskazał mnie puszką, wylewając z niej trochę zawartości. Podążałam wzrokiem za lepiącą plamą rozprzestrzeniającą się po podłodze.

 To wy się znacie? – Bliźniacy odwrócili się w naszą stronę. – To jak? – dodał Tom, widząc nasze niezdecydowanie.

Georg i ja popatrzyliśmy na siebie podobnym wzrokiem.

– Tak.

– Nie – odpowiedziałam stanowczo z pewnością w głosie. Wiem, powinnam powiedzieć prawdę, a trzymanie ich w niepewności sprawiało mi zbyt dużo przyjemności. W końcu raz się żyje.

– Jak to, „nie”? – zwrócił się do mnie zdziwiony basista. – Przy rzece. To ja ci pomogłem wstać, gdy przypadkowo cię oślepiłem. Byłaś tam z chłopakiem.

O matko, kolejny, który tak uważa. Za dużo ich. Tak trudno zauważyć nasze podobieństwo? Ten sam nos, tak samo krzywe nogi i dziwne poczucie humoru. Cóż, rodziny się nie wybiera.

– To nie jest mój chłopak – wysyczałam, wbijając paznokcie w czarną skórę.

Czas wyłożyć karty na stół. Kłamstwo ma krótkie nogi, a w moim przypadku to już szczególnie. Chociaż… czasami mi się udaje długo na nim pociągnąć. Idę o zakład, że w niedługim czasie palnę jakąś głupotę. Znowu.

– Czekaj, czegoś tu nie rozumiem – wtrącił Bill, bardziej przysuwając się do przyjaciela. Jego bliźniak nieznacznie zmniejszył przestrzeń nas dzielącą, nie uszło to mojej podzielnej uwadze.

Westchnęłam. Zbierz się do kupy, później będzie o wiele trudniej. Może nie trudniej, raczej będę miała więcej do wyjaśniania. Policzysz sobie do trzech i wszystko im wyśpiewasz, jak słowik, jak na przesłuchaniu. Raz, głęboki wdech, dwa, donośny wydech, trzy, zabranie głosu.

– Dominick to mój brat, nie chłopak. – Wszyscy w trójkę spojrzeli na mnie szeroko otwartymi oczami z rozszerzonymi źrenicami, jakby zaraz z oczodołów miałyby im wyjść. Z nerwów zaczęłam strzelać kośćmi w palcach. – To taka gra – wyjaśniłam.

Spojrzałam na Toma, który siedział jeszcze bliżej mnie niż wcześniej. Tak blisko, że gdybym chciała, to mogłabym bez trudu dotknąć jego policzka. Wzdrygnęłam się na samą myśl takiego dotyku.

– To trudne do wyjaśnienia, ale zrobię to tak, żebyście jak najwięcej z tego zrozumieli – zapewniłam.

Przymknęłam powieki. Ile ja bym dała, żeby rodzony brat był tu ze mną. Dziecinne zachowanie, bo to on wszystko by wytłumaczył. Zdecydowanie lepiej to robi ode mnie. Ale nie zawsze będzie mógł mi pomóc, a wykorzystywać go aż nadto nie będę. Muszę sama sobie poradzić i schrzanię to. Niech mi już pozwolą stąd pójść.

Otworzyłam lekko oczy, pochylali się nade mną, aby lepiej słyszeć każde wypowiedziane przeze mnie słowo. Czekali aż ponownie zabiorę głos, lecz było widać, że się niecierpliwią. Billowi pulsowała żyła na szyi, Tom pocierał nerwowo ręce, a Georg intensywnie lustrował mnie wzrokiem.

– W sumie to ja już wszystko powiedziałam, wszystko co, powinniście wiedzieć na chwilę obecną. Dominick nie jest moim chłopakiem – podsumowałam i opadłam na oparcie.

– Przecież dobrze pamiętam, co mówiłaś i to, co widziałem – zaprotestował gitarzysta z dziwnym wyrazem twarzy. Pomieszanie wściekłości, nadziei i niepewności z odrobiną niedowierzania. Wybuchowa mieszanka, brakuje tylko tykającego zegara, który odliczałby sekundy do uruchomienia się ładunku wybuchowego w bombie.

– Po prostu zapomnij o tamtym. Chcę, abyście traktowali go jako mojego brata i nic więcej. Czy to wiele? – starłam kroplę potu z czoła.

W odpowiedzi na pytanie strużka krwi doleciała mi do ust, zapełniając je i pozostawiając w nich metaliczny posmak. Kurde, chyba za bardzo się tym wszystkim stresuję. Starłam ją dłonią, krwotok z nosa nie chciał ustać. Powinnam pójść wczoraj do kliniki. Co za leń ze mnie, mam teraz za swoje.

Wstałam z siedzenia, zrobiło mi się słabo. Zamrugałam oczami, mdłości po kilku sekundach ustały. Odwróciłam się z zamiarem zapytania, gdzie znajduje się łazienka, lecz Bill mnie wyprzedził.

– Drugie drzwi na lewo – poinstruował, a ja szybkim krokiem udałam się za jego wskazówkami.

Powiedziałam, co chciałam, dlaczego cały czas czuję się przybita? Powinnam się poczuć lepiej, prawda? Tak mi się zdaje. Co takiego ważnego mi umyka, a woła, bym im to powiedziała. Ona? Nie, niemożliwe. A może jednak…

Pociągnęłam za klamkę, zapaliłam światło i weszłam do środka. Opłukałam ręce pod ciepłą wodą, krew zabarwiła wodę, ta z kolei białą umywalkę. Popatrzyłam w lustro. Plaster nadawał się do wyrzucenia. Cały zakrwawiony (pojęcia nie mam skąd się na nim krew wzięła), a na dodatek odklejał się przy jednym boku. Oderwałam go jednym sprawnym ruchem ręki. Szkarłatna ciecz poleciała po raz kolejny. Powinnam mieć drugi plaster w kieszeni.

Przeszukałam wszystkie, jakie miałam, lecz opatrunku jak nie było, tak nie ma. Gdzie go mogłam wsadzić… Torba? Nie, nawet jeśli, to nie będę teraz po nią iść. Kieszenie? Sprawdzone. To gdzie ja go mam?

Postukałam chwilę paznokciami o krawędź umywalki.

Już wiem.

Kucnęłam i rozwiązałam sznurówki glanów. Tajna skryta, często przeze mnie zapominana, ale grunt, że dobra. Chowałam do niej wszystko, zaczynając od paragonów po nocnych wypadach do sklepu z bratem po kolejną paczkę chipsów na film, kończąc na drobnych pieniądzach. W drugim bucie miałam taką samą, idealnie nadającą się do przechowywania małej broni. Ja tam broni nie trzymałam, ale scyzoryk już pełnił jakąś obronną funkcję.

Znalazłam upragnioną rzecz i powróciłam do pozycji stojącej. Podciągnęłam rękawy szarej koszuli, by ich nie ubrudzić, a przede wszystkim nie zamoczyć. Zza drzwi słyszałam ich głosy, lecz nie mogłam usłyszeć, o czym rozmawiają. A podsłuchiwać to nie chciałam, wścibskie i nieuczciwe by to było. Gdybym na co dzień sobie odpuszczała takiego zachowania, oszczędziłabym sobie wielu rozczarowań. 
Zmyłam krew z twarzy i nakleiłam plaster we właściwe miejsce. Obejrzałam się w lustrze, po czym wyszłam z pomieszczenia. Zanim mi się to udało, zahaczyłam szelką o klamkę. Zdjęłam ją, ponownie spoglądając w łazienkę. Światła nie zgasiłam, co za tuman. Przełączyłam włącznik i wróciłam do chłopaków czekających na mnie.

– W porządku? – Tom wydawał się być szczerze tym zainteresowany.

– Tak – zapewniłam go, siadając na swoim miejscu.

– Skoro nie masz chłopaka – zaczął niepewnie, wpatrując się w mnie błagalnym spojrzeniem swych czekoladowych oczu, o wiele ciemniejszych od Billa. To udało mi się dzisiaj zaobserwować, ciekawe, co następnym razem – to znaczy, że się ze mną umówisz?

– Kiedy indziej, zawsze możesz próbować. Postaw sobie tylko jedno pytanie, co, jeśli ty się mnie w ogóle nie podobasz? – spytałam, uciekając wzrokiem, a ostatecznie zawiązując rozwiązanego buta.

Nie żeby mi się nie podobał, jest okay. Po prostu nie chciałabym się na kimś zawieść po raz enty. A faceci mają w sobie skłonność do tego,  aby zdobyć, pobawić się i porzucić. Po co coś zaczynać, skoro można uchronić siebie przed niektórymi sidłami przez nich zastawionymi?

– Cóż, wtedy będziemy mogli zostać przyjaciółmi – odpowiedział spokojnie, lecz w oczach miał wypisane wszystkie uczucia. W końcu są one odzwierciedleniem naszej duszy. 
Szansę mogę mu dać, tylko że nie na miłość, co najwyżej właśnie na przyjaźń. Miło by było, gdyby chociaż raz się to spełniło. Samo znaczenie słowa „przyjaciel” ma dla mnie wiele definicji oraz ogrom zobowiązań. Jak na razie miałam może z trzech prawdziwych przyjaciół. Gdzie teraz są? Hen daleko, o tam, za horyzontem, za morzem. Jeden pogrzebany, drugi się na mnie wypiął, a trzeci zatracony.

– Ja powinnam iść. Ciemno już, a mówiłam, że wrócę wcześniej do domu. Oddajcie mi tylko płaszcz i już mnie nie ma. – Wzięłam torbę spod nóg. – Dziękuję. – Chwyciłam  w dłonie bordowy materiał podany przez frontmena i założyłam go na ramiona.

– Odwiozę cię – zaproponował Tom, ubierając kurtkę, która leżała przy jego boku. Wyglądał komicznie z koszulką po kolana, szerokimi spodniami i kurtką do bioder, które ciężko było znaleźć pod tak obszernymi ciuchami.

– Dam sobie radę – ucięłam i wyszłam.

Umiem sobie poradzić, za wcześnie na podwózki, jeszcze się niepotrzebnie nakręci. Pomijając fakt, że brat nie dałby mi spokoju. Jak wiadomo, uwielbia wpatrywać się w drogie markowe samochody przejeżdżające po naszej ulicy. Mnie to nie mógłby przeoczyć, sama zainteresowałabym się takim modelem. Kiedyś może będzie mi dane, czas zadecyduje dokładnie kiedy. Motoryzacja to jedna z moich fascynacji i dzielę ją wraz z ojcem i Nickiem. Od zawsze wolałam samochodziki od koników, dlatego też tak często bratu ginęły zabawki z pokoju.

Na dzień dzisiejszy powinno mu wystarczyć, towarzystwo Kaulitza nie jest męczące, Nawet zdążyłam go trochę polubić, tylko trochę. Nie musi mnie niańczyć, nie mam pięciu lat. Blisko do domu mam, więc podwózka zupełnie niepotrzebna. Rozumiem chęci, ale bez przesady. Chociaż jednak nie mam blisko, prawie po drugiej stronie miasta. Godzina, jak nie więcej w autobusie. Jakoś to przeboleję.

Włożyłam ręce do kieszeni płaszcza, założyłam torbę na ramię. Otworzyłam ją i przy pobliskim śmietniku wyrzuciłam folię, z której wciąż ulatywał słodkawy zapach bułek. Bułki rozeszły się w mgnieniu oku, choć brane były z wielką ostrożnością. Po zjedzeniu wszystkich okazało się, że tylko jedna była z niespodzianką, że też na Billa musiało wypaść. Najmniej zjadłam ja, bo zaledwie jedną, a na siłę udało mi się wcisnąć Gustavowi, jeśli dobrze mówię, dwie. Opuścił nas szybko, twierdząc, że musi załatwić jakąś sprawę na mieście. Widząc reakcje chłopaków, spokojnie mogłam stwierdzić, że ową sprawą była dziewczyna, toteż kazałam mu wziąć dwie. Kazałam taa... po prostu włożyłam mu dwie bułki do ręki i tyle. 
Zimny wiatr smagał moje wciąż rozgrzane policzki, jeśli się przez nich rozchoruję, to im tego nie daruję. Kichnęłam, w momencie gdy jakiś mężczyzna przeszedł obok, podrażniając mój nos. Nie przepadam za męskimi perfumami, zawsze tak na mnie działają. Kręcą w nosie, a potem kicham jak opętana.

Na przystanku wsiadłam do autobusu i zajęłam pojedyncze miejsce. Włożyłam słuchawki w uszy, puściłam najnowszą płytę Kasabian. Gdy autobus ruszył, pozwoliłam sobie na kilkuminutową drzemkę.

~

Następny rozdział – 26.11