Rozdział 12

Dziękuję, za wszystko. A przede wszystkim za to, że jesteście.

12.

Ed Sheeran- Lego House

Godzinę po jej wyjściu, wciąż siedzieliśmy w studiu. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się, a przede wszystkim czekaliśmy.

– Wydaje mi się, że Nicka sobie z tobą pogrywa – powiedział Georg, ciągle pijąc tę samą puszkę od godziny. Najdziwniejsze było to, że wyglądała jakby nic z niej nie ubywało.

– Wydaje się. Sądzę, że po prostu łagodnie daje ci do zrozumienia, iż nie masz u niej szans – odparłem, trzepiąc przyjaciela w głowę.

– Kto jak to, ale Tom u każdej ma szansę – zażartował chłopak z szerokim uśmiechem.
– Jak  widać, ona nie jest "każda" – wtrącił Tom, który dotychczas milczał. Rozpuścił dredy, ściągnął buty (dzięki Bogu, że skarpetki oszczędził) i położył się brzuchem na kanapie.  

Zawsze gdy się czymś zamartwiał, urządzał jakieś dziwne wygibasy na meblach. Raz wcisnął się do szafki w kuchni i usnął na całą noc, bo miał zły sen, w którym grałem główną rolę.

– Odpuścisz? – spytałem, patrząc na niego z zaciekawieniem.

– Chyba powinienem – rzucił zrezygnowany, kładąc dłonie na twarz oraz swobodnie nimi po niej przejeżdżając.

Popatrzyliśmy z basistą na siebie. On wzruszył ramionami, po czym wyszedł z pomieszczenia, tym samym zostawiając nas samych.

Słabe światło lampy stojącej za mną oświetlało postać Dreda. W tym momencie wydał mi się taki zamyślony, pogubiony… i stary. Wcześniej nie widziałem go w takim stanie wywołanym przez jakąkolwiek dziewczynę. Sprawa musi być poważniejsza, niż sądziłem.

Przesiadłem się na krzesło obok niego. Podniósł na mnie zmęczone oczy. Zmęczone z przepracowania, z bezsilności oraz z nadmiaru uczuć w jednym czasie. Zwęził oczy do tego stopnia, że została niewielka szpara, przez którą się mi przyglądał. Pozwoliłem mu na to, niech robi to, co uważa za słuszne lub co jest mu do czegoś potrzebne. Spokojnie wpatrywałem się w jego skamieniałą twarz pokerzysty. Z każdym oddechem bliźniaka, garbiłem się. Mógłby już coś powiedzieć, bo trochę niepokojące zaczyna się to robić.

– Mówisz tak, bo ci się podoba – wypowiedział szeptem, a mnie zaczęło szybciej bić serce. – Nawet nie protestuj – rzucił wrogo w moją stronę, gdy byłem gotowy do kontrataku.

Przyznaję, zbił mnie tym z tropu. Tak, to prawda. Nicka mi się podoba, lecz nie oznacza to przecież, że odbiję ją własnemu bratu.

– Byłeś pierwszy – przypomniałem, obracając na palcu pierścionek z czarnym kamieniem, który w odpowiednim świetle przybierał granatową barwę. Prezent od Toma na zeszłoroczną gwiazdkę.

Nastała krępująca cisza, co dla nas było w pewien sposób sygnałem, iż szykuje się poważniejsza rozmowa na dany temat. Żaden z nas nie chciał jej przerwać. Cisza była muzyką dla moich uszu do czasu, gdy do pokoju wparował menadżer zespołu. Na jego twarzy malowało się zdenerwowanie i niewyobrażalna furia.  Jednak zniknęły, kiedy nas zobaczył. Ulżyło mi, bo już myślałem, że w naszą stronę skierowane są te negatywne emocje.

– Co u was tak ponuro? – zagadnął, zapalając więcej świateł. – W sumie to i lepiej, bo mamy poważne rzeczy do załatwienia – mruknął jakby do siebie.

To nie wróży nic dobrego. Przeważnie, gdy rzucone zostaje hasło „musimy pogadać”, kończy się kłótnią i napiętymi relacjami między zespołem a Jostem. Jest dla nas jak ojciec, tego faktu nie da się podważyć. Łączy nas specyficzna więź, która z każdym dniem się pogłębia. Jest, trwa i niekiedy uczy nas, jak postępować w danych sytuacjach. To on nas wprowadził do tego świata pełnego fleszy z każdej strony. Dobry, aczkolwiek stanowczy, jeśli sytuacja tego wymaga, członek tej małej rodzinki.

Rozsiadł się wygodnie w fotelu, pogrzebał w torbie z laptopem i bez żadnego wstępu czy zbędnych wyjaśnień przeszedł do rzeczy.

– Do kiedy mieliśmy wyrobić się z płytą?

– Z Zimmer 438? – spytał niepewnie Tom, siadając. 
Zająłem miejsce obok niego.

– A masz jakąś inną? – prychnął David.

– Jest jeszcze Scream. – Cichy głos wydobył się z moich ust. Myślę, że bardziej mu o tę chodzi, bo z drugą, a właściwie trzecią, jesteśmy już prawie gotowi. Kilka poprawek i będzie gotowa do sprzedaży.

– Chodzi o anglojęzyczną. Akurat z niemieckim krążkiem nie ma problemu – potwierdził. – Tylko jeden; musimy przenieść jego termin promocji, tak żeby był mniej więcej w tym samym czasie co Zimmer.

– Z nim to jakoś do czerwca, jeśli dobrze pamiętam. Mamy luty, jeszcze sporo czasu.

– Sporo czasu – zakpił z wyraźnym niezadowoleniem.

Moment, a zaraz wybuchnę. Dosłownie. O co mu chodzi? Przecież nam dobrze idzie. Opóźnienia nie przewidujemy, przynajmniej na razie.

– Jak zapewne już wiecie. Przetłumaczenie tekstu wcale nie jest takie proste, jak początkowo się wydaje. A my właśnie utknęliśmy. Dodatkowo osoba zajmująca się tym nagle musiała zrezygnować, więc zostaliśmy na lodzie. Co prawda, mamy prawie połowę po angielsku, lecz reszta wciąż czeka na swoją kolej. Szczerze powiedziawszy, potrzebujemy osoby, która doskonale zna ten język i biegle się nim posługuje. Tak dobrze, żeby w tekście zachowany rytm, sens, a przede wszystkim przekaz, który tak łatwo umyka. Chyba wiecie, co mam na myśli? – powiedziawszy to, spojrzał na nas, na co my odpowiedzieliśmy lekkim skinieniem głowy. – Doskonale. Nie byłoby z tym problemu, gdyby nie to, że taka osoba powinna być w waszym wieku. Bo jak wcześniej zauważyliście, poprzednia nie do końca spełniała wasze wymogi. Zdecydowanie łatwiej będzie nawiązać z nią kontakt i lepiej zrozumie powierzone zadanie. Choć i takiego wyboru są konsekwencje. Między innymi długość wykonywanej pracy, dokładność jej wykonania oraz zaangażowanie. Zwracam się z tym do waszej dwójki, gdyż może znacie takiego człowieka. Obojętnie czy dziewczyna, czy chłopak. Liczy się jakość, a nie osoba – podsumował, wstając z siedzenia. – Przemyślcie wybór, a ja zaraz wracam. Idę zrobić kawę, chcecie coś? – Uśmiech rozpromienił jego twarz, ukazując zmarszczki przy kącikach ust oraz oczu. Wyszedł, nie czekając na odpowiedź. Ponownie zostaliśmy sami.

Ktoś nam kiedyś opowiadał o wybitnej uczennicy, ma ponoć naprawdę imponujące wyniki z tego języka. Ponoć mieszkała w Ameryce, ile w tym prawdy jest? Nie wiem. Tylko kto to był? Imię chociaż? Wygląd? Cecha charakterystyczna? Za nic w świecie sobie teraz tego nie przypomnę. Pamiętam, że jest na drugim roku, jak my, więc z dogadaniem nie będzie problemu. Prędzej z przekonaniem do tego pomysłu.

Zerknąłem na Toma.

Siedział z zamyśleniem wymalowanym na twarzy. Można powiedzieć, że jego miny są bezcenne. Nadają się do oglądania przez kilka okrągłych godzin. A na zdjęciach to już w ogóle ma miny, jak mało kto. Uwielbiam jego mimikę i nieraz, nie dwa poprawił mi nieświadomie humor w naprawdę paskudne dni, które zdarzały się coraz częściej. Opierał brodę na pięści i wpatrywał się w jakiś nieruchomy punkt za oknem.

Jestem już bliżej, niż dalej. Minutka, dwie i jej imię rozbłyśnie, jak dioda w mojej głowie.

Przygładziłem włosy, które od rana sterczały mi na wszystkie strony świata.  I to nie dlatego, że zużyłem dużej ilości lakieru. Dziś go oszczędziłem tyle, ile się dało. Jak tak dalej pójdzie, to włosy zaczną mi wypadać i jak ja wtedy będę wyglądać? Łysiejący Kaulitz z umalowanymi oczami i ekstrawaganckim strojem. Nie, to by nie przeszło. Sama wizja wydaje mi się już dość drastyczna, a co dopiero, gdyby się ziściła. Wolę nawet o tym nie myśleć. Wystarczy zapamiętać, że muszę używać mniej lakieru, bo prawie dwie całe butelki to zdecydowanie za dużo. Chociaż, żeby wyglądać jak człowiek, dla innych jak lew, jeż bądź, dla nielicznych, palma, trzeba się natrudzić.

Tom szturchnął mnie lekko łokciem, co przywróciło mnie do  rzeczywistości. Posłałem mu pytający wzrok wraz z głupawym uśmiechem.

– Ja wiem, kogo nam potrzeba – stwierdził, wskazując na ozdobne ornamenty na fortepianie, a prościej mówiąc, na ów instrument.

– I jak? Dogadaliście się, co? – Wkroczył mężczyzna z parującym kubkiem czarnej, mocnej kawy.

– Nicka Rauch – wypowiedzieliśmy równocześnie.

*~*

Leżę w łóżku z kołdrą naciągniętą po sam czubek turkusowej czupryny. Nogi podciągnięte pod samą brodę, zimne palce u rąk rozgrzewają moje zziębnięte stopy. Nienawidzę być chora, od razu odechciewa się cokolwiek robić. W pokoju panuje duchota i półmrok, ale nie ma to dziś znaczenia, gdyż mam dzień leniwca. Nic nie muszę robić, od szkoły odpocznę, od nich.

Przeziębiłam się wczoraj, co było poniekąd moją winą, bo nie znoszę nosić szalików. Ale to nie moja wina, że nie lubię, kiedy materiał nieprzyjemnie gryzie moją skórę, a potem dziwna, swędząca wysypka wychodzi w podrażnionym miejscu. Zależy od materiału, ale ja producentom i ich zapewnieniom i tak nie ufam. Kto wie, co oni tam wsadzają.

Przekręciłam się na drugi bok. Tabletki nasenne, które postanowiłam zażyć po nieprzespanej nocy, dawały o sobie znać. Ziewnęłam, a znalazłszy sobie wygodną pozycję, udałam się do spoczynku.

W tym momencie rozdzwonił się telefon leżący na etażerce za moimi plecami. Miałabym go w dupie, gdyby nie to, że dzwonił przeszło od pięciu minut. Zabiję osobę, która śmie zakłócać mój spokój. Gołymi rękami, najlepiej jeszcze dzisiaj, a jeśli powód nie okaże się być ważny, pośpieszę się jeszcze bardziej.

Wyciągnęłam leniwie rękę spod puchowej kołdry i bez patrzenia na ekran odebrałam.

– Słucham? – Zachrypnięty głos od suchości w gardle dał o sobie znać.

– Witaj, kłamczuszku – usłyszałam po drugiej stronie radosny głos mężczyzny.

– Nie jestem kłamczuszkiem, i kto mówi? – wybudziłam się z ostatnich wspomnień na jawie.

– W takim razie musiałem pomylić numer, skoro nie jesteś kłamczuszkiem, którego szukam. Choć masz bardzo zbliżoną formę wypowiedzi – odezwał się ponownie, a w tle usłyszałam głos drugiej osoby. Znajomy głos.

– Tom, to ty?

– O proszę, to jednak ty. Wiedziałem, że się nie pomyliłem.

– Po co dzwonisz? Jestem… em – rozejrzałam się po pokoju w poszukiwaniu jakiegoś punktu, na którym zaczepiłabym się na chwilę. Biurko, biała kartka, długopis, esej. – Zajęta. Tak jakby.

Skąd on wytrzasnął mój numer? Nie podawałam mu go ani żadnej innej osobie. Czego ode mnie chce i co w zamian mam dać? Kłamczuszek, gorzej już nie dało się mnie nazwać. Cóż za kreatywność, warto docenić.

– To zajmie tylko chwilkę.

Odłożyłam telefon na poduszkę i dałam na głośnik. Ręka mnie boli, a jak są wygodniejsze rozwiązania, to się z nich korzysta, czyż nie?

Bez ostrzeżenia, czyli zapukania, bo do mojego pokoju się puka, wkroczył mój brat. O czym Nick ostatnio dość często zapomina. Sklerotyk, prawie taki jak ja.

– Nicka? – doszedł do moich uszu stłumiony głos spod poduszki, pod którą znalazł się telefon. Zignorowałam go, obserwując poczynania brata.

– Co tam ukrywasz? – zapytał z rozbawieniem, zaciekle szukając czegoś w mojej szafie.

– Nic – odburknęłam, tłumiąc napad kaszlu.

– Przecież widzę. Zaraz wychodzę, tylko znajdę moje spodnie. Pozdrów tam ich ode mnie.

– Spodnie? Twoje? U mnie w szafie?

– Łatwo się pomylić, masz prawie taki sami tyłek jak ja. – Chwycił jakiś bordowy materiał w ręce i udał się do drzwi. – Pozdrowisz?

– Kogo? – udałam zdziwienie.

– Ich, trudno przychodzi ci ukrywanie pewnych rzeczy. Uszy robią ci się czerwone, gdy rozmawiasz z jakimś chłopakiem. Wnioskuję, że masz do czynienia z dwoma, bo dodatkowo policzki też masz zaczerwienione.

– Za dobrze mnie znasz – powiedziałam zaskoczona, nigdy wcześniej mi tego nie mówił

– Bo nie od dziś – rzucił na odchodnym.

Z mętlikiem w głowie odrzuciłam poduszkę na bok. Połączenie wciąż trwało.

– Zawstydziłeś ją, a nie mówiłem, że tak będzie? Nieprawda. Prawda. Zaraz się odezwie. – Krótka wymiana zdań po drugiej stronie wywołała nikły cień uśmiechu na mojej twarzy.

Usłyszałam, jak ktoś przechwytuje telefon, na co druga osoba odpowiedziała westchnieniem. Odchrząknęłam.

– Cześć, tu Bill – przywitał się chłopak.

Przewróciłam oczami.

– Czego chcecie? – zapytałam, zaintrygowana ich zachowaniem.

– Bo jest taka jedna, maluteńka sprawa.

– Tak? – ponagliłam.

– Wiemy, że znasz dobrze angielski. A tak się składa, że potrzebujemy właśnie takiej osoby. I dzwonię, by zapytać się, czy zechciałabyś nam pomoc przy tłumaczeniu tekstu utworów na naszą płytę?

W sensie, że przy tłumaczeniu piosenek? Co ja, chodzący słownik jestem? Ponoć to dobry zespół, ale jak widać potrzeba mu pomocy kogoś z zewnątrz. Oj, nie bądź dla nich taka surowa. Rozważ pomysł, a dopiero potem osądzaj.

– Chyba sobie kpisz – rzuciłam oschlej, niż się spodziewałam. Cholera, miało być stanowczo, a nie groźnie.

– Przemyśl to – poprosił i odłożył słuchawkę.

– Czekaj! Skąd masz mój numer?

– Ma się swoje sposoby – powiedział Tom, zanim przerwał połączenie.

Opadłam na poduszki.
Co ja mam zrobić? Przyjąć propozycję czy może wręcz przeciwnie? Z jednej strony może to być ciekawe. Ale czy tego właśnie chcę? Rozpoczynać znajomość ze świadomością, że nie ma ona przyszłości, ponieważ pewnego dnia wyjadę i kontakt się urwie. Ma to sens? Warto w to zainwestować? W sumie to tylko pomoc. Tylko pomoc… Do odważnych świat należy. Szkoda, że moja odwaga mieści się w ziarnku grochu. Prześpię się, a potem oddzwonię. Ewentualnie pogadam z Dominickiem. Zrobię cokolwiek, byleby nie tkwić w miejscu.

~

To wyżej, podoba mi się. Kolejny, miejmy nadzieję- 03.12