Rozdział 28

Boję się, boję się Waszej reakcji.

28.

Lindsey Stirling- Shatter me

I przychodzi taki dzień, od którego będzie zależało dalsze życie. Każdego nęka, nękał bądź będzie nękał wybór o nieznanych konsekwencjach, dopiero z czasem się dowiemy, że w ogóle jakieś są. Ale wtedy jest już za późno. Brnij dalej.

Właśnie stoję przed takim wyborem. Byłam jego świadoma już bodajże trzy lata temu, a dokładniej to trzynastego listopada 2004 roku. Przed chwilą Dominick oznajmił mi tylko, że to ten dzień.

 – Nie cieszysz się? – zasmucił się, stając w drzwiach mojego azylu.

Wzdrygnęłam się na dźwięk jego głosu. Nie chciałabym mu zrobić przykrości, nastawił się na ten wyjazd ze mną. Wszystko zaplanował, widziałam.

– Nie wiem – wybełkotałam, podnosząc szklaną kulę z podłogi. – Nie wiem, czy się cieszę. Muszę to przemyśleć.

Podałam mu przedmiot, po czym zamknęłam mu drzwi przed nosem.

– Przepraszam – rzuciłam cicho w przestrzeń.

Tak, właśnie, jestem w dupie, przyznałam sobie w myślach.

Przykucnęłam, rozważając słowa brata. Wbiłam wzrok w zegar na ścianie. Wybiła godzina dziewiąta czterdzieści siedem wieczorem.

Skoro Nick dzisiaj zdeklarował się, że jedziemy, oznacza to, iż mnie więcej w przeciągu półtora miesiąca będziemy gotowi do drogi. I wtedy nie będzie już odwrotu.

Zastanów się nad tym, Nicka, pomyślałam. Masz mało czasu na podjęcie odpowiedniej decyzji.

Ale która z nich będzie tą dobrą? Obawiam się, że żadna. Co z planem C? Istnieje? Jest jakiś jego zarys utworzony?

Jeśli wyjadę, mam szansę na normalne życie. Inni ludzie, brak wciąż prześladującej przeszłości, możliwość spełnienia marzeń. Mogłabym w końcu rozwinąć skrzydła i nauczyć się latać, pod warunkiem, że mi odrosły.

Jeśli zostanę, będę mieć przyjaciół. Nie zawiodę ich, tyle że wtedy to ja mogę poczuć zawód, przecież są sławni, mają obowiązki, swoje życie. Byłabym ciężarem, czymś niepotrzebnym. Prędzej czy później i tak by się mnie pozbyli. Wolę zrobić to sama, będzie mniej bolało.

Jestem gotowa to zrobić? Chcę uszczęśliwić siebie czy ich? Co i dla kogo będzie lepsze?

Nie, nie ma czasu na takie przemyślenia. Przez nie będzie tylko gorzej. Podjęłaś decyzję, wstań z uniesioną głową i brnij w to dalej, nie zatrzymuj się, to cię tylko spowolni.

Wciąż nie byłam przekonana do podjętej decyzji, ale mówi się trudno. Żyje się tylko raz, a ludzie czasami popełniają błędy. Coś jest i potem tego nie ma, taka kolej rzeczy.

Wstałam z klęczek, po czym otworzyłam ponownie drzwi. Na korytarzu wciąż stał Nick z kulą włożoną pod pachę. Popatrzył na mnie pytająco.

– Dobrze. – Podeszłam do niego, wtulając się w jego pierś. – Przepraszam, ja po prostu… No wiesz – spojrzałam mu smutno w oczy – bliźniacy.

– Wiem, wiem. Nie musisz ze mną jechać, jeśli nie chcesz. Nic się nie stanie, damy radę. Są dla ciebie ważni, bardzo – podkreślił. – Zostań…

– Nie – przerwałam mu stanowczo. – Jadę z tobą, nic nie zdoła zmienić mojej decyzji. Tutaj, w Niemczech, nie mam szans na dobrą przyszłość. – Odsunęłam się od niego na krok. – To gdzie się dostałeś na studia? – zainteresowałam się.

Przerzucił kulę w dłoniach i uśmiechnął się nieśmiało.

– Barcelona, Uniwersytet Elisava – wyznał, wzruszając ramionami, jakby to było normalne, że dostał się na tak dobre studia architektoniczne z Hiszpanii.

Otworzyłam usta w zdumieniu.

– Gratuluję. – Tylko tyle zdołałam powiedzieć.

Osłupiałam, naprawdę. Mam zdolnego brata, który ceni swoje możliwości wysoko, ale nie sądziłam, że zdoła się tam dostać. No dobra, w ogóle nie myślałam, że będzie chciał tam startować. Niemniej jednak bardzo się z tego cieszę, choć może tego wcale po mnie nie widać.

Rozpromieniłam się na myśl, że on już  zaczął spełniać swoje marzenia, kolej na mnie.

Naprawdę chcesz spełnić swoje marzenia, wygórowane idee kosztem innych? – odezwało się sumienie. – Chłopaki przestali się już liczyć? Nie zależy ci na nich? Uciekniesz, jak Tay?

Zezłościłam się sama na siebie. Nie lubię, kiedy moje sumienie daje o sobie znać w najmniej odpowiednich momentach. Podburza mój plan, pokazuje, jak bardzo niedoskonała i zadufana w sobie jestem.

Idź precz, twoje słowa nic nie zmienią, fuknęłam.

– Rodzice już wiedzą?

– Jeszcze nie, powiem, jak wrócą – zapewnił. – Gdzie to stało? – Wskazał zakłopotany szklaną bryłę.

– Na półce nad kominkiem w salonie – odparłam. – Łatwo znajdziesz jej miejsce, wszędzie wokół będzie kurz.

Patrzyłam, jak radośnie schodzi w dół. Wróciłam do pokoju, uprzednio zamykając cicho drzwi. Przeniosłam wzrok na dość spory ubytek w podłodze. Uklękłam przy nim, po czym zaczęłam mu się przyglądać. To, co zobaczyłam, przyprawiło mnie o dreszcze na plecach.

Pod deskami leżała biała teczka, chwyciłam ją. Pod nią znalazł się czarny, zniszczony przez czas i wilgoć gorset. Pamiętam, jak uparcie nosiłam go każdego dnia, czułam się w nim wyjątkowa. Nie mówiąc już, że był prezentem. Przestałam go nosić, gdy lekarz potwierdził, że przeciąża mój kręgosłup, wykrzywiając go, że żebra niebezpiecznie przygniatają narządy wewnętrzne, a problemy z oddychaniem dodatkowo pozwoliły mi na zawsze pożegnać się z gorsetem.

Powoli wstałam, zabierając oba przedmioty. Teczkę ostrożnie rzuciłam na blat, zaś gorsetowi postanowiłam się przez chwilę uważnie przyjrzeć.

Ze skupieniem obracałam go w dłoniach. Jeśli by go trochę odświeżyć, można by go na nowo zacząć nosić. Westchnęłam. Poprzednio moje zdrowie nie skorzystało z uroków noszenia tego, wolę nie ryzykować, co z tego, że pozbyłabym się przeszkadzających mi kilogramów. I bez niego czuję się beznadziejnie.

Przejechałam palcami po tyle wędzidła. Sznurówki zaczęły pękać, materiał gdzieniegdzie zaczął się odklejać, a białe wykończenia po bokach przestały być białe i zamieniły się w brudną szarość. Z zachwytem podziwiałam jedną rzecz, która niegdyś sprawiała mi wiele radości. Pamiętam, jak reszta dziewczyn zazdrościła mi go. Te czasy już nie wrócą, dobrze o tym wiem. Wszystkie mają mnie za psychopatkę. Cóż, lepsze to niż nic.

Przez moment w moim umyśle pojawiła się myśl, ze mogłabym go sobie zostawić. Na pamiątkę, mam do niego ogromny sentyment, więc doskonale by się nadawał. Lecz ta myśl zniknęła jeszcze szybciej, niż się pojawiła, gdy dostrzegłam dwie czerwony litery z przodu gorsetu, tuż przy lewym boku.

„Er”

Zacisnęłam mocno zęby, poczułam napięte mięśnie szczęki. Wiedziałam, że to nie przypadek. Śniła mi się, Tay też, w śnie nosiłam ten gorset. Tu wszystko jest zaplanowane. To dlatego Tay pojawił się teraz. Przecież to takie oczywiste. Tylko skąd on o tym wie? Co robił przez ten czas, kiedy go nie było? Czego się dowiedział w ciągu tych lat?

Mam nadzieję, że niczego, lecz umysł zaciekle podpowiadał mi, że Tay wie o wiele więcej, niż mogę przypuszczać. I przeraża mnie to. On nie powinien tego wiedzieć.

A jeśli… Otworzyłam szeroko oczy, przerażona. A jeśli ma zamiar powiedzieć o swoich odkryciach bliźniakom? Nie, nie, nie… Nie zrobi tego, oni znienawidzą mnie za to. Nie chcę tego, za bardzo mi na nich zależy.

Powrót Taya oznacza kłopoty, masę kłótni, stresu i nieprzespanych nocy. Kiedy to się w końcu skończy? Kiedy przestanie mnie nękać i zostawi w świętym spokoju? I bez niego mam problemy, z którymi ledwo daję sobie rade. Nawet ze wsparciem Nicka jest niezwykle ciężko.

Gorzej już być chyba nie mogło. A nie… jednak mogło. Mogła przyjść ona i sama wszystko załatwić. I znów skończyłoby się to tragedią, a ja musiałabym zmienić kraj, a nie szkołę, jak ostatnim razem.

Dlaczego nic w moim życiu nie jest proste? Co nie zrobię, niesie ze sobą niewyobrażalne skutki. Być może to dlatego, że robię wszystko pod jej dyktando. Ma być tak, jak ona tego chce, nie inaczej. Rzadko zdarza się, bym z nią wygrała. Ale nie jest to niemożliwe, każdy ma przecież słaby punkt.

Rozeźlona wręcz wybiegłam z pokoju, trzymając w dłoniach stary gorset. Ominęłam zaskoczonego Nicka, by udać się jak najszybciej do rozpalonego, jak mniemam, kominka. Po co ktoś pali w kominku, kiedy jest dwadzieścia stopni na zewnątrz? Idiotyzm. Mimo to w tej chwili jestem bardzo wdzięczna tej osobie.

Stanęłam przed płonącym kominkiem, mocno ściskając dawną część garderoby. Bez wahania wrzuciłam odzież do paleniska. Z każdym pożerającym materiał płomieniem czułam, że dobrze postąpiłam. Co prawda, zapach nie jest zbyt przyjemny, lecz czyż nie lepiej pocierpieć tylko przez chwilę, niż zadręczać się całe życie?

Odetchnęłam z ulgą i odeszłam w stronę kuchni. Potrzebuję kawy. Mocnej kawy z dużą ilością cukru. Natychmiast.

– Dobrze się czujesz? – usłyszałam za plecami zmieszany głos brata. Z jego perspektywy moje zachowanie musiało wyglądać dość niepokojąco.

– Teraz już tak – zapewniłam, po czym wzięłam duży kubek i wsypałam do niego dwie łyżeczki kawy. – Też chcesz?

– Nie, dzięki. Mam herbatę. – Wskazał palcem na kubek stojący na oparciu kanapy. – Idziesz z Hunterem, czy ja mam z nim pójść?

Z tego wszystkiego prawie o nim zapomniałam. Przez te dwa miesiące sporo mu się urosło. Jest o wiele bardziej ufny i kocham go najmocniej jak tylko mogę. Stał się moim oczkiem w głowie, taką perełką. Więc nie szczędzę mu pieszczot ani smakołyków.

Pies, bo mianem szczeniaka nie powinnam go nazywać, zareagował na imię, wstając z posłania i przynosząc pod nogi Starszemu pluszaka. Nick odruchowo podrapał go za uchem.

– Ja z nim idę – odparłam. Zalałam kawę wrzątkiem i posłodziłam ją dwoma, spiczastymi łyżeczkami brązowego cukru.

Nie wiem, czy tylko mnie denerwuje, jak ludzie na siłę chcą być tacy ekologiczni i kupują wszystko, co ma zieloną etykietkę z napisem „eco”. Przecież te produkty praktycznie niczym się nie różnią od pozostałych. Chodzi i chwyt marketingowy. Aktualnie zdrowe odżywanie jest w modzie, więc dlaczego by z tego nie skorzystać?

Wzięłam kawę i udałam się z powrotem na górę. Muszę sprawdzić, co jest w tej teczce, choć nie mam dobrych myśli. Jeżeli będzie to coś na wzór znaczenia tego samego co gorset, to naprawdę jestem w dupie.

Znaki są wszędzie, a ja tak umiejętnie je ignoruję. Hello! Czas się otrząsnąć i zdać sobie sprawę z tego, co się dzieje w rzeczywistości. Otwórz umysł, nie oczy. One nie potrafią patrzeć.

Wspięłam się po schodach na piętro i upiłam łyk, ówcześnie drapiąc Huntera pod brodą i obiecując,  że z nim wyjdę, kiedy skończę robić coś bardzo ważnego.

Gdy znalazłam się w pokoju, z obawą skierowałam spojrzenie na białą, zakurzoną teczkę. Co jeśli w niej jest to, czego się najbardziej boję? Moja przeszłość spisana na kartkach, moje myśli, ale nie tylko moje uczucia. To mnie przerasta. Właściwie już dawno mnie to przerosło, pora sprawdzić, czy tym razem się temu postawię.

Z nieuwagi weszłam stopą w dziurę w podłodze, rozszerzając ją nieco przypadkiem. Zaklnęłam pod nosem, wyjmując stopę z wnęki.

Właśnie, jak ja to naprawię? Co? Idiotka, cała wina jest po mojej stronie. Damn.

Chciałam pójść dalej, ale moją uwagę przykuł biały skrawek tkaniny wystający spod dalszej części desek. Chwyciłam go, uważając, by nie zamoczył się w kawie, która, na skutek mojej niezdarności oraz braku koordynacji ruchowej, znalazła się właściwie wszędzie.

Postawiłam do połowy pusty kubek na etażerce, żeby zwolnić ręce. Rozłożyłam koszulkę, bo tym okazała się tkanina, i uśmiechnęłam się lekko. Trzymałam w rękach, według mnie, cenną i wartościową rzecz.

Na tejże białej koszulce były podpisy znanych wykonawców muzycznych, jakich udało mi się spotkać. Przede mną nosił ją Nick, a jeszcze wcześniej, za czasów swojej młodości, tata. Do dzisiaj mam z tą koszulką wiele wspomnień. Wyjątkowa pamiątka, nie ma co. Dziwi mnie tylko to, ze znalazła się w podłodze mojego pokoju.

Ostatecznie postanowiłam nie zagłębiać się bardziej w sens jej umieszczenia tam. Z dołu dochodziły do mnie odgłosy niecierpliwego tupania pupila.

Później upiorę tę koszulkę, na razie są ważniejsze sprawy do załatwienia, stwierdziłam i podeszłam do biurka.

Z lekką dozą niepokoju wzięłam teczkę, by lepiej się jej przyjrzeć, a przede wszystkim, by zbadać jej zawartość.

Zaczerpnęłam głęboki wdech i, na wstrzymanym oddechu, utworzyłam teczkę. Jako mechanizm obronny, przymrużyłam oczy, przez co obraz stał się mniej widoczny. Odczekałam kilka sekund, by zebrać w sobie na tyle dużo odwagi, bym mogła otworzyć szeroko oczy i móc przejrzeć dokumenty.

Przełknęłam głośno ślinę, starając się jakoś uspokoić siebie. Przecież to wcale nie musi być to, czego tak panicznie się boisz. I wolałabyś o tym zapomnieć. Spokojnie, spójrz na te kartki.

Ale zanim przeczytałam cokolwiek, moja uwaga skupiła się na innym przedmiocie. Mianowicie na małym, trochę pokrytym rdzą kluczyku zawieszonym na srebrnym łańcuszku. Przejechałam po wisiorku opuszkami palców.

Zmarszczyłam czoło, zastanowiwszy się nad zamkiem, do którego ów klucz mógłby pasować. Obszar poszukiwań zawężał się, gdyż nie ma wielu przedmiotów, do których można by dorobić tak mały i specyficzny klucz.

Ze stoickim spokojem (nie wiem, jakim cudem, bo wewnątrz cała dygoczę) założyłam wisiorek na szyję, chowając go pod koszulkę z logo Tokio.

No tak, stałam się ich żywą reklamą, choć rzadko zdarza mi się ich słuchać. Ale uznałam, że będzie im miło, więc… dlaczego by nie? Dodatkowo był mój rozmiar i dostałam ją teoretycznie za darmo. Po prostu nie mogłam się nie zgodzić. Zresztą wystarczy spojrzeć na bliźniaków, by po jakimś czasie dojść do wniosku, że w sumie to nie ma się nic przeciwko takim pomysłom. I tak jakoś dalej idzie.

Zerknęłam niepewnie na arkusz kart przede mną. Raz się żyje. Czas się z tym zmierzyć, prawda?

Zobaczywszy jedynie trzy słowa – Schizofrenia, Veronica Joseph, wyleczona – (a nie, to cztery słowa) pośpiesznie zamknęłam teczkę. Tak jak myślałam, zmora mego życia. Dopiero teraz dostrzegłam starannie napisane litery na okładce układające się w następujące słowa: „Kartoteka Dominicki Rauch”. Niżej zaś znajdował się dopisek, iż lekarzem prowadzącym był psychiatra Lein Heiler.

Czułam, jak zapadam się w krzesło. Sądziłam, że kartoteka jest dobrze ukryta, ona w ogóle nie powinna trafić w moje ręce. Muszę ją przekazać Nickowi, u mnie nie jest bezpieczna. Chociaż… ona w ogóle nie jest nigdzie bezpieczna i niedostępna dla niej. Co za różnica, czy będzie u mnie, czy u kogoś innego. Tak czy siak po jakimś czasie i tak by ją znalazła.

Pogrążona w transie, jak zombie, powoli odsunęłam krzesło w tył, po czym wyszłam z pomieszczenia w melancholijnym nastroju.

Jak dobrze, że dzisiaj moja kolej, bym wyszła z psem. Świeże powietrze pozwoli przewietrzyć mi umysł i może wykombinuję, co dalej z tym fantem zrobić.

Jeśli za kilka dni wpadnę na Taya, wcale a wcale się nie zdziwię. Skoro brudy mają wychodzić na światło dzienne, chciałabym, by zrobiły to w miarę szybko i bezboleśnie. Chociaż raz niech coś odpuści mi dodatkowego cierpienia. Tylko ten jeden, pieprzony raz.

Nie dotarło do mnie, kompletnie, co przed chwilą się wydarzyło. Nie dotarło, co znalazłam. Wewnętrznie byłam rozbita na milion odłamków, ale na zewnątrz nie dało się zauważyć, że coś jednak jest nie tak. Długo ćwiczyłam tą umiejętność do perfekcji, w końcu się przydała.

Nie zakodowałam, kiedy przypięłam smycz Hunterowi i wyszłam z domu, kiedy odpaliłam papierosa, kiedy miejsce spotkania z Kaulitzami zbliżało się. Wszystko wykonałam machinalnie, jak zaprogramowana maszyna, która nie może się przeciwstawić twórcy i jego woli.

Właśnie sobie uświadomiłam, że nagły przypływ stresu sprawił, iż zaczęłam na nowo zasiewać w sobie nałóg. Cóż, najwyraźniej tak miało być, i tyle.

A wracając do teraźniejszości, to codziennie spotykałam się z Billem i Tomem (okej, ochroniarza nie wliczam, ale jest) na wieczorny spacer z psem lub bez, jak wypadło. Przynajmniej staraliśmy się, by przechadzki odbywały się regularnie.

Oni mają zapchany, napięty i Bóg wie jeszcze jaki grafik, a ja… ja mam swoje życiowe problemy i takie tam inne obowiązki.

Zanim doszłam do miejsca spotkania, usłyszałam śmiech któregoś z chłopaków, mimo że w uszach mocno dźwięczały mi rytmy utworu Red Hot Chili Peppers.

Zsunęłam kaptur z głowy, by mieć większe pole widzenia. Hunter zaczął ciągnąć mnie do przodu, bowiem ujrzał swojego czworonożnego towarzysza.

– Już myśleliśmy, że stchórzyłaś – krzyknął z  zawadiackim uśmiechem Tom, odwracając się w moją stronę.

– Chciałbyś – rzuciłam, przypatrując się im.

Stali obok siebie z uśmiechami na twarzy, aż się człowiekowi cieplej na sercu robi, gdy na nich popatrzy. Tolerancja bije od nich na kilometr.

Czy ja naprawdę jestem gotowa ich opuścić? Naprawdę tego chcę? Stracić kogoś wyjątkowego i wyjechać? Zostawić ich jak mnie Tay? Dam radę? Co ja chcę przez to osiągnąć? Nie będzie pustki w sercu? Kto na tym bardziej ucierpi? Czego ja tak naprawdę pragnę? 

~

Sonia Szyndlarewicz – Wszystko w swoim czasie, a może właśnie zależy mi na tej niepewności do ostatnich rozdziałów? Wszystko jest możliwe i bawi mnie Wasza niewiedza, nawet bardzo. Czegoś się dowiedziałaś, teraz wyciągnij wnioski, może coś złoży Ci się w całość. Prawda? Sama chciałabym mieć takich przyjaciół, ale wszystko w swoim czasie. Ojej, dziękuję.

Lovegood Adrianna – Tak, jest absolutnie pewna, że jest środa. Dzisiaj też. Też kocham Nicka i stwierdzam, że zrobił to w dobrym momencie, a dlaczego? No cóż... sama zobacz. Ej no, ale to wcale nie miało być śmieszne. Go? Czyli kogo, bo nie bardzo wiem o jaką personę Ci chodzi? Wcale Cię nie okłamałam, to Ty sobie wszystko wygórowałaś (jest takie słowo?). Nick jest wściekły, bo z całego serca nienawidzi Taya, w sumie nie ma co się dziwić. Sama nienawidzę Taya. Tom zawsze jest niesamowity, helllo! W staniku czy bez, co za różnica i tak nigdy nie potrafię brać go na poważnie. Z jakiego dachu? To nie był dach. Ale zgadzam się, jest nienormalna. No tak nie do końca, pod niektórymi względami jest ulepszoną wersją mnie, lecz w małej cząstce. Czasami jest moim przeciwieństwem. Niczego nie udaję, jak się tylko dobrze maskuję i odpowiada mi to.

Ka. – Jeszcze raz bardzo dziękuję Ci za nominacje, na pytania już odpowiedziałam.

Marta Rys – Ja tam wolę Nickę, jest lepsza. A skąd wiesz, że już się nie leczyła, huh? Mogli, ale ją złapali. Co prawda Tom ma obity tyłek, a Geo dostał z łokcia w podbródek, ale mało kogo to przecież obchodzi, nie? Tak, zgadzam się, jest uroczy, zobaczymy na jak długo. Ej, z tymi czołami to nawet ja tego nie dostrzegłam. Wiesz, jak mi teraz jest przykro? Umieściłam tę dziewkę w blogu, a ona nawet tego nie zauważyła.

xoxo – Jeszcze raz bardzo dziękuję Ci za nominacje, na pytania już odpowiedziałam.

K'Bill – Tobie tak, a teraz to ja powinnam nadrobić u Ciebie. Możliwe, że był inny. Jestem ciekawa, co powiesz o tym, bo sama mam mieszane uczucia co do jego treści. Cieszę się, że zmusił Cię do lekkiej refleksji, oto mi właśnie chodziło. I mam nadzieję, że będzie tak coraz częściej. Osiemdziesiąt stopni to dość mało, nie uważasz? Ja postawiłabym na co najmniej sto pięćdziesiąt. Czy przetrwa, to wszystko zależy, choć szans jest niewiele. Masz rację, trudno będzie je wyjechać, ale z drugiej strony lepiej teraz, kiedy nie jest z nimi za bardzo zżyta, gdyż przyjdzie jej to o wiele łatwiej. Uwierz, mnie też, nie lubię, nie, ja go wręcz nienawidzę jako postać, którą sama mogłam stworzyć. Wątek się rozwinie, aczkolwiek muszę się zastanowić dokładnie kiedy. I wracając do Twojego komentarza pod rozdziałem dwudziestym szóstym – te wszystkie szczegóły wiem, natomiast jeśli nie jestem czegoś do końca pewna, sprawdzam w zaufanych źródłach. Chcę się dzielić z kimś swoją wiedzą, chociaż w tak małym stopniu, jak tu. Mianem genialnej bym siebie nie określiła, ale bardzo Ci dziękuję za takie słowa. Wiele dla mnie znaczą.

Następny rozdział - 29.04